خطر چاقی بسیاری از کودکان در سنین بین 3 تا 10 سالگی را تهدید می کند. تشخیص چاقی در کودکان با محاسبه bmi (body mass index) داده می شود. به bmi>95% برای سن و جنس چاقی اطلاق می شود.
در چاق شدن کودکان، 50 درصد عامل ارث و 50 درصد دیگر وضعیت تغذیه در خانواده دخیل است.
چاقی دوران کودکی اغلب باعث ایجاد عوارض در سلامت جسمی، اجتماعی و عاطفی کودک می شود. از عوارض چاقی می توان به عوارض کاردیو واسکولر، کبدچرب، پسودوتومرسربری ،دیابت تیپ ii، مشکلات ارتوپدیک، آپنه ضمن خواب و مشکلات روانی اشاره کرد.
پیشگیری و درمان چاقی کودکان با مصرف کمتر غذا و افزایش فعالیت بدنی امکان پذیر است. با این حال، نکته قابل توجه این است که دستیابی به برنامه های رژیم غذایی و کاهش وزن طولانی مدت بسیار دشوار است. تقریباً 50 درصد از این کاهش وزن کم در عرض یک سال و تقریباً تمام وزن در عرض 5 سال دوباره به دست می آید . عدم بلوغ نسبی فکری و روانی کودکان در مقایسه با بزرگسالان و حساسیت آنها به فشار همسالان مشکلات عملی بیشتری را برای درمان موفقیت آمیز چاقی کودکان ایجاد می کند. اکثر تلاش‌ها برای کاهش چاقی در کودکان از رویکردهای مبتنی بر خانواده یا مدرسه استفاده شده است، اگرچه درمان‌های دارویی و جراحی نیز در دسترس هستند .